Info

Przepraszam wszystkich, którzy czytają owego bloga, jednak ze względu na wiele problemów które nałożyły się na mnie w ostatnim czasie nie byłam w stanie pisać i wstawiać kolejnych rozdziałów. Jednak obecnie większość spraw się unormowała i w ciągu najbliższych dni powinna się ukazać kolejna notka.
Pozdrawiam,
Elena :)

Rozdział 53- Przeznaczenie

-Już… Już wystarczy… Proszę… Już dosyć…

Zamykając mocno powieki Elena po raz kolejny wczesała palce w swoje kruczoczarne włosy, zaciskając lekko dłonie na własnej głowie i lekko kuląc się w rogu łóżka. Siedziała w tym miejscu nieprzerwanie od poprzedniego wieczora, kiedy to weszła do swojej sypialni po zakończeniu rozmowy z Salazarem. Nie mogła spać, albowiem ilekroć pozwoliła sobie zapaść w objęcia Morfeusza, na nowo przeżywała ten sam koszmar… przepełniony był mrokiem i mgłą, w której nie dostrzegała niczego i nie słyszała nic, poza krzykami oraz błagalnymi prośbami o zaprzestanie tortur. Na samo wspomnienie tych odgłosów przesiąkniętych bólem i rozpaczą młoda Riddle’ówna bladła raptownie czując zimne dreszcze przesuwające się wzdłuż kręgosłupa, wręcz paraliżujące ją. Powoli uchyliła powieki i rozejrzała się po komnacie, gotowa ujrzeć twarze wykrzywione cierpieniem czające się w mroku, w kątach pomieszczenia gdzie nie docierało światło świec. Odruchowo sięgnęła po różdżkę, szepcząc formułkę zaklęcia i powielając świece, które zapłonęły przy suficie niezwykle przypominając sklepienie w Wielkiej Sali… Po tym ruchu, odłożyła przedmiot na stolik, szczelniej okrywając się kocem i opierając głowę o ścianę.

-Czemu to musiało się tak potoczyć… Czemu wszystko nie może być aż tak proste, jak być powinno… Dlaczego..

-Eleno?

Rozmyślania Ślizgonki zostały raptownie przerwanie przez pukanie do drzwi, które po chwili uchyliły się ukazując tym samym postać Harry’ego wpatrującego się w swoją towarzyszkę zaniepokojonym wzrokiem.

-Kłamczuch mówi, że nie chciałaś jeść wczoraj kolacji i dzisiaj podziękowałaś za śniadanie. Jesteś bardzo blada, coś się stało?

-Wejdź proszę.

Dziewczyna uśmiechnęła się nikle pozwalając by Potter przekroczył progi jej sypialni i zajął miejsce na łóżku, gdzie ona sama siedziała w rogu, okryta kocem.

-Nic mi nie jest Harry. Po prostu zastanawia mnie, gdzie może się znajdować kolejny horkruks.

-Mówiłaś, że to miejsce jest prawdopodobnie ważne dla Niego, prawda?

-Zgadza się.

-Więc…

Potter zamilkł na chwilę, ewidentnie rozważając wszelkie „za i przeciw” nim powiedział w zamyśleniu.

-Więc może Hogwart?

Słowa młodego Gryfona sprawiły, że dziewczyna nie mogła wręcz powstrzymać delikatnego uśmiechu.

-Też o tym swego czasu myślałam, ale wątpię by to było dobry pomysł… tak nagle pojawić się w Hogwarcie, znaleźć ewentualnie schowanego tam horkruksa, a potem zabrać go i zniknąć. Nie pozwoliliby ci ponownie stać się nieosiągalnym, jeśli byś się nagle znalazł blisko nich, a i wątpię by na nowo mnie wypuszczono z czujnej ochrony.

Po tych słowach Elena zamilkła wpatrując się w cienie płomyków jarzących się na końcu świec i wesoło tańczących mimo braku wiatru w pomieszczeniu. Dopiero po dłuższej chwili skierowała spojrzenie czerwonych oczu na Harry’ego, cicho mówiąc.

-Bluza z godłem Gryffindoru. Tęsknisz za swoim domem, prawda?

-Ty masz na sobie sweter ze znakiem Domu Węża… Więc nie tylko mnie doskwiera tęsknota za zamkiem. Nie mylę się?

-Nie… Nie mylisz…

Brunetka uśmiechnęła się nikle, a raczej kąciki jej warg delikatnie uniosły się do góry gdy dodała w zamyśleniu.

-To wszystko jest bardzo skomplikowane Harry. Jeśli wrócimy będzie nam dobrze? Czy będziemy szczęśliwi? W obecnej sytuacji już nie wierzę by mogło być tak jak w tamtym roku, przed wydarzeniami w Ministerstwie. A wiesz dlaczego?

Potter od razu pokręcił przecząco głową wpatrując się uporczywie i zarazem z ogromnym skupieniem w swoją towarzyszkę.

-Ponieważ teraz wszyscy już są pewni, że jesteś Wybrańcem, Chłopcem-Który-Przeżył-Po-To-Żeby-Zabić-Czarnego-Pana… Nie uwolnisz się od plotek, nie uwolnisz się od tego, co każdy uważa za twoje przeznaczenie.

-Ale Eleno… To jest moje przeznaczenie. Przecież mówiłem ci, że słyszałem treść tej przepowiedni, która znajdowała się w Ministerstwie. Powtórzyłem ci ją całą… Ona mówi, że moim przeznaczeniem jest pokonanie Vol…

-Naprawdę uważasz, że przepowiednia przedstawia twoje przeznaczenie?

-A… A co innego miałaby przedstawiać?

-Harry…

Elena pokręciła lekko głową jakby była rozczarowana tokiem myślenia Gryfona.

-Typowe gryfońskie myślenie. Najpierw mówicie, potem myślicie… A czasem tylko mówicie.

-Co masz na myśli?

-Harry… Wiesz jak najłatwiej można odnaleźć swoje prawdziwe przeznaczenie?

Na pytanie zadane przez przywódczynię Slytherinu, brunet wręcz zamarł nie wiedząc co może mieć na myśli siedząca przed nim dziewczyna. W końcu wszystko było takie proste... Przepowiednia mówiła, że prędzej czy później on albo Voldemort będą musieli drugiego zabić. A skoro to były słowa przepowiedni, to oznaczało iż zawierały one zapis jego przyszłości, więc dlaczego…

-Nie wiem co masz na myśli Eleno…

-Harry… Najlepszym sposobem na odnalezienie swojego przeznaczenia… Jest zaprzestanie wykonywania tego, czego wszyscy wokoło od ciebie oczekują.

-Słucham?

W tym momencie chłopak całkowicie stracił choćby tę cząstkę zrozumienia, która wcześniej się w nim tliła. Nie miał pojęcia o czym mówi Elena, co ma na myśli, jednak nim zdążył wypowiedzieć swoje obawy na głos, siedząca przed nim Ślizgonka na nowo podjęła temat.

-Jak myślisz… Co by się stało jakby Sam-Wiesz-Kto nagle postanowił, iż nie będzie toczył wojny? Że nie obchodzą go mugole, władza nad światem, stworzenie nowego porządku i wyprowadzenie czarodziejów z cienia? Jakby powiedział, Śmierciożercom „koniec zabawy, możecie wracać do domu”.. .Uważasz, że ktokolwiek by tego po nim oczekiwał? A jednak to właśnie by było dowodem, iż Sam-Wiesz-Kto wypełnia swoje przeznaczenie, gdyż robiłby to co uważa za stosowne i odpowiednie… Co ON uważa, Harry. Nie to co uważają wszyscy wokoło, bo gdy robisz to czego oczekują inni, nie spełniasz swojego przeznaczenia, a po prostu wypełniasz oczekiwania innych.

-Ja… Nigdy tak na to nie patrzyłem.

-Nie dziwię ci się. Na ogół nie mówi się o tym na głos, bo zwyczajnie ci, w których pokłada się nadzieję i jakieś plany, nagle by mogli zdać sobie sprawę, że to co robią to nie jest coś, co muszą robić…

Cisza, jaka ponownie zapanowała pomiędzy nimi zdawała się rozciągać coraz bardziej, w pewnym sensie nawzajem ich pochłaniając i sprawiając, iż zarówno Harry, jak i młoda Ślizgonka nie mieli odwagi jej przerwać. Jakby wraz z przerwaniem tej ciszy mogło się wydarzyć coś strasznego. Jakby nagle…

-Harry…

Elena zwróciła spojrzenie na młodego Pottera, przerywając tym samym ciszę i mówiąc cichym głosem.

-To nie jest dobry pomysł.

-Ale… Eleno, co masz na myśli?

-Wiesz doskonale co… To nie jest dobry pomysł by teraz wyruszyć do Doliny Godryka.

-Skąd ty…

-Twój umysł jest jak otwarta księga, a odkąd pozwoliłeś mi poznawać myśli, które w danej chwili zaprzątają ci umysł, staram się to robić stosunkowo rzadko, jednak czasem nie mam wyboru… To nie jest dobry pomysł.

-Ale tam może być horkruks, prawda?

Mówiąc to Potter zerwał się z łóżka brunetki i począwszy chodzić gorączkowo po całym pomieszczeniu, jednocześnie kontynuował.

-Tam utracił swoją moc i to przeze mnie. Sądzę, że tam może być kolejny horkruks, albo chociaż jakaś informacja odnośnie ukrycia innej cząstki duszy Voldemorta. Eleno, musimy tego spróbować. Przecież to może być waż…

-Chcesz zobaczyć dom, w którym się urodziłeś?

-Słucham?

Ich spojrzenia ponownie się spotkały i Gryfon już wiedział… Już zdawał sobie sprawę, że dziewczyna nie musiała użyć legillimencji by się dowiedzieć o czym myśli. Ona to po prostu wiedziała…

-Ja… Eleno, wiem, że to może być niebezp..

-To jest niebezpieczne… Nawet bardzo niebezpieczne. Mogą tam na nas czekać i gdy tylko się pojawimy w Dolinie Godryka, od razu spróbować nas pojmać i sprowadzić do Hogwartu.

Na słowa młodej Ślizgonki, siedzący przed nią chłopak, spuścił wzrok, wyraźnie zawstydzony. Nie brał pod uwagi aż tak wielkiego niebezpieczeństwa. W duchu poczuł, że mógłby w ten sposób narazić Elenę na pojmanie i poważne kłopoty, a tego na pewno nie chciał, dlatego już otworzył usta by potwierdzić, iż nie warto ryzykować złapania lecz w tym samym momencie Riddle’ówna skończyła mówić.

-To jest niebezpieczne, ale jeśli ci na tym zależy to ja się zgadzam.

-Słucham?

Harry poderwał wzrok na brunetkę, a widząc jej delikatny uśmiech oraz potwierdzenie w oczach, sam nie był w stanie powstrzymać uśmiechu.

***

-Harry!

To się działo tak szybko… Przybyli do Doliny Godryka, odwiedzili grób rodziców Gryfona, a potem ruiny jego domu. Wszystko wydawało się w porządku do momentu gdy oboje nie poczuli potrzeby odwiedzenia jeszcze jednego miejsca. Wysokiej wieży zegarowej znajdującej się nieopodal domu Potterów. Harry ruszył przed nią, podczas gdy Riddle’ówna zatrzymała się przy jednym z obrazów wiszących przy schodach, by w następnej chwili usłyszeć zduszony krzyk swojego towarzysza, odgłos uderzenia i dźwięk wyłamywania zardzewiałych barierek na samym szczycie wieży, w miejscu skąd rozciągał się widok na okolicę… Dopadłszy do barierki Ślizgonka momentalnie sięgnęła po różdżkę i wykonała szybki ruch dłonią, na co spadający chłopak został zatrzymany w powietrzu i delikatnie opadł na trawę.

-Harry! Nic ci nie jest?!

Widząc, że chłopak się nie rusza oraz nie słysząc jego głosu czarownica odwróciła się chcąc pobiec do niego i w tym momencie to się stało. Usłyszała świst powietrza i w następnej chwili została zaatakowana z siłą, która wręcz zwaliła ją z nóg. Z gardła wyrwał jej się krzyk bólu gdy poczuła ostre kły wrzynające się jej głęboko w ramię podczas gdy oczy młodej Ślizgonki powędrowały do atakującego.

-Nagini…

Wyszeptała cichym głosem, który sprawił że wąż jakby się opamiętawszy momentalnie wysunął kły z jej ramienia cofając się i wpatrując się w leżącą postać swoimi gadzimi ślepiami. Elena uniosła się, stając na lekko ugiętych nogach i  opierając ramię o futrynę, zsunęła z głowy kaptur ukazując swe ukryte w cieniu oblicze.

-E… Elena...

Wysyczał wąż zaskoczonym tonem.

-Byłam pewna, że to Potter… Czarny Pan kazał.

-Wiem. Zdaję sobie sprawę z tego co mógł ci rozkazać mój ojciec ale…

Nim brunetka dokończyła, usłyszała szybkie kroki dochodzące od strony schodów, a spojrzawszy w dół i nie dojrzawszy tam ciała Gryfona natychmiast zrozumiała, że to on wbiega na wieżę, zapewne przekonany o niebezpieczeństwie czającym się w mroku rogów pomieszczenia. Na samą myśl, że Harry mógłby zobaczyć Nagini i ją zaatakować, dziewczyna spojrzała już mocno zmętniałym wzrokiem na Nagini.

-Uciekaj.

-Ale…

-No już, uciekaj… Jeśli Harry cię zobaczy, nie będę mogla cię ochronić. Zaatakuje cię bo zobaczy, że ty zaatakowałaś mnie… I to ty zrzuciłaś go z wieży.

-Myślałam, że to jeden z jego przyjaciół… Długo nie było mnie przy Czarnym Panie, a nie chciał zdradzić gdzie się znajdujesz. Nie sądziłam, że jesteś z NIM…

-Wiem… Wszystko rozumiem, ale teraz uciekaj…

Po czym nim wąż zdążył choćby zaproponować by z nim wróciła, sięgnęła dłonią do różdżki, którą wymacała w kieszeni płaszcza i odesłała Nagini do posiadłości nad Little Hangleton. W tym samym momencie świat zawirował Elenie przed oczami, a sama dziewczyna blednąc gwałtownie zaczęła wycofywać się do tyłu, opierając o barierkę chroniącą przed wypadnięciem z wieży… I w następnej chwili poczuła, że spada w dół, że osuwa się zarówno w nicość spowodowaną utratą przytomności, jak i wprost na ziemię… Że spada z wieży i nikt jej nie jest w stanie pomóc… Powieki powoli jej opadły podczas gdy wargi młodej Ślizgonki cicho wyszeptały.

-Więc taka jest cena za odnalezienie mojego przeznaczenia… To koniec…

Po czym otoczyła ją ciemność…  

Rozdział 52- Dom Założycieli

-„Tajemnicze zniknięcie  Chłopca-który-Przeżył”… „Harry Potter. Czyżby uciekł z ukochaną zostawiając świat czarów bez ochrony?” „Wybraniec oraz Księżniczka Slytherinu- szczegóły tajemniczej ucieczki… str. 2- reportaż Rity Skeeter”…

-Znowu ta stara wiedźma! Kto jest podrzuca te pomysły?

-Mogę się założyć o całe moje złoto, że to sprawka Ślizgonów.

-Oj, Weasley to marny pomysł. Twoja rodzina i tak zdaje się nie ma nawet knuta przy duszy, więc nierozsądnie jest stawiać coś, czego się i tak nie ma, prawda?

Dwoje Gryfonów jak za dotknięciem różdżki jednocześnie obróciło się za siebie, przez co stanęło oko w oko z grupką Ślizgonów patrząc na nich z wyjątkowo niezadowolonymi minami.

-Ach tak Malfoy? Więc niby to nie wy podaliście Skeeter te informacje jakoby Harry uciekł z waszą znajomą? W sumie to by się zdarzyło nie pierwszy raz…

-A podobno Granger jesteś inteligentna. Z takim mózgiem spokojnie powinnaś trafić do Huffelpuffu.

-Odszczekaj to ty tchórzofretko!

-Ron, przestań… Co to miało niby znaczyć Malfoy?

-A jak sądzisz? Naprawdę uważacie, że mamy ochotę by Bliznowaty był w jakikolwiek sposób wiązany z naszym domem? Wystarcza nam, że potrafi rozmawiać z wężami. Może i wam Gryfiaki marzy się, by was powiązano z naszym Domem, ale my na pewno nie mamy ochoty mieć z wami cokolwiek wspólnego. I w jednej kwestii mogę się z wami ewentualnie zgodzić… Skeeter musi przestać pisać te artykuły, bo przez Pottera cierpi cały Dom Węża.

Po tych słowach Draco obrócił się i szybkim krokiem ruszył w kierunku lochów, a za nim podążyli inni Ślizgoni pozostawiając milczących oraz odprowadzających ich wzrokiem Gryfonów. Zarówno Hermiona jak i Ron dopiero po chwili otrząsnęli się z szoku wywołanego słowami Malfoya i wymieniwszy spojrzenia, bezwiednie skierowali kroki w kierunku swojego domu….

-Draco, jak myślisz gdzie ona może się podziewać? Czy ona napraw…

-Nie teraz Zabini. Porozmawiamy w Pokoju Wspólnym.

Każdy z otaczających blondyna nastolatków zrozumiał aluzję. Czuli, że odkąd rok szkolny się zaczął, profesorowie uważniej im się przyglądają, jakby spodziewali się, że posiadają informacje na temat miejsca pobytu Eleny albo Pottera. Jednak jeśli to był powód dla którego nieustannie byli śledzeni wzrokiem, nie tylko przez nauczycieli ale i przez duchy oraz portrety, to wszyscy marnowali czas, albowiem żaden z Ślizgonów nie miał pojęcia gdzie mogłaby się w tym momencie znajdować przywódczyni ich domu. Co więcej- nawet Czarny Pan tego nie wiedział, w czym upewnili się w czasie ostatnich wakacji, kiedy poza momentami, kiedy to Voldemort pojawiał się by wydać nowe rozkazy, praktycznie nikt go nie widział. I każdy wiedział co w tym czasie robi- nie raz słyszano jak mężczyzna chodzi po swojej komnacie, a jeśli ktoś akurat  przechodził obok jego drzwi, mógł usłyszeć jak mamrocze coś, jednak zawsze wśród tych wypowiadanych słów, wielokrotnie powtarzało się imię „Elena”…  

-Jeśliś Ślizgon, podaj hasło, jeśliś z innego domu, odejdź sprzed mego oblicza.

Dopiero te słowa wyrwały Ślizgonów z otępienia, na tyle mocno by zobaczyli, że stoją przed obrazem damy z wężem strzegącej wejścia do ich królestwa.

-Od cnót Gryfonów, kretynizmu Puchonów, od wiedzy o własnej wszechwiedzy Krukonów chroń nas Slytherinie.

-Oby zawsze tak było.

Mówiąc to, dama uśmiechnęła się delikatnie jednocześnie wpuszczając ich do Pokoju Wspólnego, który jednak przeszli bez najmniejszego zainteresowania, kierując natychmiast kroki do dormitorium chłopców, a dokładniej- dormitorium Dracona, jako że w Slytherinie każdy uczeń powyżej 3 roku otrzymywał własne dormitorium. Najwidoczniej Slytherin gdy tworzył swój dom, w pełni zdawał sobie sprawę z potrzeby prywatności i przestrzeni życiowej swoich wychowanków… Po wejściu do komnaty Dracona- ponieważ dormitorium nie dalo się tego nazwać, wszyscy jakby na rozkaz usiedli na łóżku, sofie bądź fotelach. Sam Malfoy zajął najlepszy fotel i milcząc pozwolił toczyć dalszą dyskusję rozpoczętą przez jego znajomych, już poprzedniego dnia, chociaż właściwie owa rozmowa toczona była już od czasów wakacji. Ponad tydzień temu rozpoczął się ich szósty rok nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa.. I rok podobnie jak w trzeciej klasie- rozpoczęty bez Eleny, której zabrakło zarówno na zakończeniu roku, jak i w posiadłości górującej nad Little Hangleton oraz w pociągu Londyn-Hogwat. Co więcej- Pottera także nikt nie widział od tamtego momentu, gdy zobaczyli ich w gabinecie Umbridge.

-Uważacie, że pani Bellatriks może mieć rację? I Elena by…

-No coś ty, Zabini.. Może i ona ma nierówno pod sufitem, ale musiałaby być ślepa, żeby zakochać się w Potterze.

-Skąd ta pewność Parkinson? Przecież nie wiesz co siedzi w jej głowie… Już od pierwszego roku była dziwna, więc wcale bym się nie zdziwił jakby całkiem teraz oszalała. Sam fakt, że pomogła Potterowi, kiedy Czarny Pan już prawie go doszczętnie zniszczył od środka jest niepokojący i…

-Moglibyście przestać, chociaż na chwilę?

Naraz wszyscy spojrzeli na Dracona, który patrząc na obraz za oknem zamilkł na dłuższy moment nim zaczął mówić dalej.

-Bez względu na to co ona teraz robi, szykuje się wojna, a skoro Pottera nie ma, to wystarczy że zabraknie Dumbledore’a i Czarny Pan będzie miał wolną drogę do przejęcia władzy w świecie czarodziejów. Mam w nosie gdzie i z kim jest ta wariatka, ale trzeba zrobić wszystko by Skeeter przestała oczerniać nasz Dom, bo przez tą idiotkę, która nagle sobie strony zmieniła i przerzuciła się na szlachetność, Slytherin lada chwila straci wszystko to co wypracował. Już się z nas śmieją za naszymi plecami, że „Księżniczka Slytherinu” uciekła z Potterem… Musimy zakończyć te durne plotki… Pansy..

Tutaj Draco zwrócił wzrok na dziewczynę, wlepiającą w niego maślany wzrok.

-Twoja matka ma dostęp do Proroka Codziennego, prawda? Napisz do niej, żeby zrobiła wszystko by ta wiedźma przestała wypisywać brednie o naszym domu… A cała reszta- pomoże mi w małym nastraszeniu tych, którzy ośmielają się drwić z naszego domu. Zrozumiano?

-T… Tak. Oczywiście Draco…

Gdy tylko wszyscy wyrazili swoje poparcie, Malfoy wstał i podszedł do jednej z półek z książkami niby czegoś szukając, podczas gdy w rzeczywistości zrobił to, by zacisnąć dłonie w pięści i uspokoić się, unikając zarazem natarczywego wzroku swoich znajomych. Wyjątkowo mocno w tym momencie zapiekły go wargi, jakby pocałunek z Eleną w dniu Bożego Narodzenia wydarzył się przed chwilą… najpierw przysiągł jej lojalność i pomoc, a potem ona sobie od tak zniknęła, przechodząc na stronę… No właśnie. Czyją? Przecież nie Dumbledore’a, ponieważ z nim także Potter się nie kontaktował. To wszystko wyglądało tak, jakby Elena postanowiła odciągnąć od tego wszystkiego Pottera i najzwyczajniej w świecie..

-Zachować go dla siebie…

Ostatnie słowa młody Ślizgon wyszeptał i nie zważając na pytające spojrzenia kolegów, odwrócił się i wyszedł szybkim krokiem z komnaty, kierując kroki w stronę sowiarni. Błyszcząca odznaka prefekta zapewniała mu nietykalność, nawet jakby Filch go zaczepił…

***

Błysnął intensywnie ogień, po czym chłopak niemalże wytoczył się na jasny, utrzymany w ośmiu kolorach dywanik, brudząc go lekko sadzą z kominka.

-Nie trzeba Eleno, dalej sobie sam poradzę.

Uśmiechnąwszy się lekko, brunet odsunął się od dziewczyny czując jak nogi uginają się pod nim ze zmęczenia. Był mokry, zziębnięty i mocno zmęczony, a zarazem i do pewnego stopnia wystraszony. Jednak nim zdążył cokolwiek zrobić, nim wykonał choćby jeden krok, stojąca obok niego, równie mokra dziewczyna oparła się dłonią o fotel i odetchnąwszy głębiej powiedziała spokojnym głosem.

-To był ciężki dzień Harry. Powinieneś się przespać. Kłamczuch!

Po jej wezwaniu nastąpił cichy trzask i przed dwójką młodych czarodziejów zmaterializował się domowy skrzat ubrany w zieloną serwetką udrapowaną na kształt togi. Kłaniając się nisko skrzat powiódł swoimi wielkimi oczami po obojgu przybyłych pytając lekko piskliwym głosem.

-W czym mogę panience pomóc, sir?

-Harry jest zmęczony. Przenieś go do jego sypialni, przygotuj jedzenie i ciepłe łóżko. Mnie też możesz zaraz coś dostarczyć tutaj.

Na widok miny Harry’ego, Ślizgonka uśmiechnęła się delikatnie.

-Nie patrz tak na mnie, przecież ci nigdzie nie zniknę. Zniszczyliśmy tego horkruksa, więc zostało już o jednego mniej, prawda? Więc teraz należy ci się solidny odpoczynek.

Widząc, że chłopak chce zaprotestować brunetka zmierzyła go nieznoszącym sprzeciwu wzrokiem, na co ten delikatnie skinął głową i pozwolił skrzatowi złapać się za nogawkę od spodni. Kłamczuch radośnie pokiwał głową lekko klapiąc swoimi długimi uszami i przeniósł się wraz z Potterem w górne partie posiadłości. W tym samym momencie Elena odetchnęła spokojnie i przeniosła się do swojej komnaty, znajdującej się w podziemiach domu. Tam też zrzuciła z siebie pelerynę podróżną oraz resztę przemoczonych ubrań, zakładając ciemne jeansy oraz zielony sweter oraz związując jeszcze mokre włosy w kucyk. Po tych czynnościach wróciła do salonu, gdzie już w kominku płonął wesoło ogień. Z przyjemnością usiadła w głębokim, wygodnym fotelu pozwalając by ciepło z kominka rozgrzało jej zziębnięte dłonie, kiedy wyjęła z torby zabranej z sypialni, poczerniały, zniszczony już medalion Slytherina. Przyjrzała mu się uważnie i odłożyła na stolik obok fotela, na którym w tym samym momencie zmaterializował się kubek z parującą herbatą miętową. Upiła z niego łyk dodatkowo grzejąc sobie dłonie i przymknęła lekko powieki wsłuchując się w trzask paleniska. Pamiętała zaskoczenie Pottera jak pojawili się tutaj ponad 3 miesiące temu. Po obejrzeniu całego domu, chłopak doszedł do jednego wniosku…

„-Eleno, przecież ten dom wygląda jak zmniejszona wersja…

-Hogwartu?

-No.. tak.. Jak to możliwe?

-Harry, co wiesz o założycielach Hogwartu?

-No, tak właściwie to… No, to o czym mówili nam na lekcjach.

-Czyli prawie nic… Proszę cię, usiądź…

Gdy chłopak wykonał jej prośbę, Elena zajęła miejsce naprzeciwko niego mówiąc spokojnym głosem.

-Czwórka Założycieli przyjaźniła się od wczesnych lat młodzieńczych. Nim wpadli na pomysł wybudowania Hogwartu, zamieszkali razem w domu, w którym każdy z nich miał swój własny kąt, chociaż ów dom był naprawdę niewielki. Gdy stworzyli Szkołę, dotarło do nich, że przecież nie będą mieszkać w Hogwarcie także podczas wakacji, dlatego wrócili do domu, który wcześniej wspólnie zajmowali, jednakże on już nie wydawal im się tak przytulny, dlatego by każdy dobrze się w nim czuł, postanowili stworzyć z niego swego rodzaju replikę Hogwartu. I tak przy kuchni znajdował się pokój Helgi, w podziemiach posiadłości sypialnia Salazara wraz z pomieszczeniem gdzie pracował nad eliksirami, natomiast najwyższej położone pomieszczenia zajęli Rowena i Godryk. W miejscu Wielkiej Sali stworzyli salon, w miejscu szkolnej biblioteki, niewielką biblioteczkę, w miejscu sal lekcyjnych, swoje własne pomieszczenia z poszczególnymi przedmiotami, które posiadali jako wielcy czarodzieje i czarownicy… A gdy w Hogwarcie nastąpiła kłótnia pomiędzy Salazarem i Godrykiem, wspólnie stwierdzili, że nigdy więcej nie będą korzystać z owego domu, jednakże zamiast go niszczyć, nałożą na niego zaklęcia, dzięki którym kiedyś ktoś na pewno odnajdzie ów dom… I…

-I właśnie my jesteśmy w tym domu?

-Bardzo dobra odpowiedź Gryfiaku.

Mówiąc to, Elena uśmiechnęła się ciepło.

-Na dom rzucone są takie same zaklęcia jak na Hogwart, więc wolno nam tutaj dowolnie czarować bez obawy o namiar, a sam dom jest utrzymany w tak dobrym stanie przez skrzata domowego, którego rodzina mieszka tutaj od czasów Czterech Załozycieli. Nie ma on swojego Pana, dlatego ubiera się swobodnie ale chętnie służy tym, którzy pojawią się w jego progach..

-To… To niesamowite… A skąd ty o tym wiesz? Przecież Hermiona mi nigdy nic o tym nie mówiła…

-Zapewne dlatego, że o tym nie wiedziała. Ja trafiłam na to miejsce przypadkowo, gdy szukałam jakiejś książki w Pokoju Życzeń. Zapewne książkę zostawił tam jeden z Założycieli, ponieważ była ona napisana odręcznie, jednak omyłkowo zostawiłam ją w Pokoju Życzeń gdy dotarło do mnie, że jestem spóźniona na zaklęcia, a potem już nie mogłam jej ponownie odnaleźć…

-To niesamowite… To miejsce i twoja wiedza i…

-Wiem… Możemy tutaj zostać i spokojnie się stąd przenosić w inne miejsca, do momentu aż nie znajdziemy sposobu na dostanie się do Sam-Wiesz-Kogo, ale nim do tego dojdzie, musimy go uczynić znowu śmiertelnym.

-Śmiertelnym? Co masz na myśli?

-Horkruksy, Harry.

-Hor… Co?

-Już ci tłumaczę… Horkruksy to…”

Od tamtego dnia wspólnie zajęli się odnajdywaniem i niszczeniem Horkruksów jej ojca. W sumie zniszczyli już czarkę, po którą z łatwością wkradli się do posiadłości Bellatriks, jako że kobieta w sumie nie ukryła jej w zbytnio bezpiecznym miejscu… Poza tym pozbyli się tego wieczoru medalionu. A za każdym razem gdy to robili, chociaż ona czuła ból i wściekłość swojego ojca, to jednak Potter nie odczuwał nic. Ustały wszelkie wizje i wszystko to co było związane z Czarnym Panem, przestało się objawiać w głowie młodego Gryfona. Co więcej- od pamiętnego wieczoru, gdy rozmawiali o horkruksach,  Harry ani razu nie wspomniał imienia któregokolwiek ze swoich przyjaciół, jakby całkowicie wymazał ich z pamięci. Nie zaczął także tematu rozpoczęcia kolejnego roku nauki w Hogwarcie. Hedwiga i Bella przyniosły im listy z Hogwartu, pozostając niezauważone przez jakiegokolwiek czarodzieja czy też czarownice. Po otrzymaniu zadowalających wyników, gdzie najgorszą oceną jaką dostała było Z z historii magii, nie myślała powrocie do Szkoły Magii i Czarodziejstwa…

-Znowu. Mógłby już przestać…

Mówiąc to, dziewczyna ze spokojem wzmocniła mur, który bronił dostępu do jej umysłu. Znała się na oklumencji, zwłaszcza że w przeciwieństwie do Pottera, wiedziała co to znaczy „oczyścić umysł”. Nie polegało to na pozbyciu się wszelkich myśli, a na wybudowaniu w umyśle muru, bariery który by bronił dostępu do wspomnień i myśli, który chronił swoją zawartość. I właśnie ten mur od 3 miesięcy próbował przebić Czarny Pan, zwłaszcza że na jego myśli szczególnie zamknęła swój umysł. Od momentu gdy mężczyzna wdarł się w dniu jej ucieczki i zobaczył oczami własnej córki, jak delikatnie gładziła dłonią włosy Pottera, leżącego na kanapie, z przymkniętymi oczami i głową złożoną na jej podołku, mężczyzna bardzo często próbował spenetrować jej głowę… Naraz jednak przez te myśli przebiło się jedno, pojedyncze wezwanie na pewno nie pochodzącego od Czarnego Pana.

„Moglibyśmy porozmawiać?”

Nawet nie wiedziała czemu to robi. Przyzwawszy do siebie suchy płaszcz podróżny, zapięła go pod szyją jednocześnie mówiąc.

-Kłamczuch.

A gdy tylko skrzat się przed nią zmaterializował informując, iż zaraz przyniesie jej kolację, Elena powiedziała lekko zniecierpliwionym głosem.

-Dostarcz mi ją za pół godziny. Wychodzę, muszę coś załatwić.

I gdy tylko skrzat skłonił się kiwając ze zrozumieniem głową, deportowała się wprost, na niewielką polanę, zasnutą mgłą. Już przed nią stał i ewidentnie czekał na nią. Także w szacie podróżnej, z blond włosami, sięgającymi za ramiona, patrzył na nią spokojnym wzrokiem, chociaż w jego stalowych oczach krył się lekki niepokój. W oczach tak podobnych do oczu jego syna.

-Chciał się pan ze mną widzieć, panie Malfoy. Więc jestem.

-Nic ci nie jest…

To były pierwsze słowa, które Lucjusz był w stanie wypowiedzieć gdy patrzył na dziewczynę z mieszaniną troski i obaw w oczach. Każdy mówił, że Malfoyowie mają zimne, bezduszne oczy… Ci, którzy tak mówili, bardzo się mylili, albowiem to właśnie w ich oczach można było dostrzec wszelkie uczucia w danej chwili trapiące członków tego starego, czystokrwistego rodu.

-Żyję, jak widać… I mam się dobrze.

-Nadal jest z tobą Potter?

-A i owszem. Mówiłam już panu, że on będzie ze mną do końca. A mój ojciec..

-Nadal nie wie o tych kilku spotkaniach. Wciąż cię poszukuje nie mogąc uwierzyć w twoją zdradę.

-To lepiej niech uwierzy, bo wkrótce staniemy przed nim… i ja, I Harry.

-To znaczy, że nie zmieniłaś zdania od momentu, kiedy ostatnio rozmawialiśmy?

-Nie… A co ma pan zamiar z tym zrobić?

-Oczywiście to co mówiłem…

Kąciki ust mężczyzny lekko uniosły się w górę, gdy rzekł.

-Jestem przy tobie od twoich narodzin i bez względu na to, po której stronie staniesz, ja zawsze będę z tobą.

-Nadal nie chce mi pan powiedzieć dlaczego?

-To nie jest konieczne. Podobnie jak ty nie chcesz mi powiedzieć, gdzie się ukrywasz.

-Mimo wszystko, nawet najwierniejszy sprzymierzeniec… Lepiej żeby wiedział jak najmniej. Jeśli mój ojciec by zdał sobie sprawę z faktu, że utrzymujemy kontakt i by wyciągnął z pana myśli miejsce mojego pobytu, mógłby się tam zjawić, a nagłe pojawienie się Czarnego Pana, nie jest przeze mnie zbytnio pożądane. Nie tak wcześnie. Gdy wszystko będzie gotowe, sama go odnajdę. Razem z Harry’m.

Oboje zamilkli mierząc się uważnym wzrokiem, nim Lucjusz odezwał się jakby w zamyśleniu.

-Wszyscy byli pewni, że znajdziesz się w pociągu Londyn-Hogwart… Czarny Pan sądzi, że może Potter coś ci zrobił, że podał ci eliksir miłosny albo coś w tym stylu. Że Potter przejął nad tobą kontrolę…

Nim dziewczyna zdążyła otworzyć usta, Malfoy dokończył.

-Ale ja wiem, że tak nie jest. W przeciwnym razie nie rozmawialibyśmy tutaj teraz. W pełni panujesz nad własną wolą.

-Dobrze pan mnie zna, panie Malfoy… Co się dzieje? Co się stało od czasu naszej ostatniej pogawędki?

-Czarny Pan wysyła już na obręb całej Wielkiej Brytanii de mentorów, niszczy mugolskie mosty, ulice, nasyła Śmierciożerców na domy mugolskie i czarodziejskie. Ludzie z każdym dniem boją się coraz bardziej. Wielu uczniów zostało już zabranych z Hogwartu.

-A Zakon Feniksa? Oni coś robią?

-Z tego co przekazał nam Black, nieprzerwanie działają, a jednym z ich głównych działań jest odnalezienie Pottera i sprowadzenie go bezpiecznie do Hogwartu, ewentualnie do domu jego wujostwa albo do domu samego Blacka.

-Więc zaklęcie działa?

-Tak… I zdają sobie sprawę, że nie wytropią Pottera, dopóki nie użyje jakiegokolwiek zaklęcia.

-Więc są mądrzejsi niż przypuszczałam.

Dziewczyna wymamrotała te słowa jakby w zamyśleniu, po czym poprawiając płaszcz dodała.

-Muszę już wracać. Jak widzi pan, nic mi nie jest.

-Tak, widzę… I… Mam to dla ciebie..

Po czym rzucił dziewczynie plik numerów Proroka Codziennego.

-Tak jak prosiłaś, są zebrane wszystkie numery od czasu, gdy ostatni raz ze sobą rozmawialiśmy.

Elena złapała plik papierów w locie i lekko przyciskając go do piersi obdarzyła Malfoy’a delikatnym uśmiechem.

-Dziękuję. Jest pan bardzo pomocny i na pewno w swoim czasie zostanie pan nagrodzony.

Po czym po delikatnym skinieniu głową i pożegnaniu, Riddle’ówna deportowała się wprost przed Dom Założycieli. Wchodząc, odwiesiła płaszcz na wieszak i rzucając gazety na stolik w korytarzu, wróciła do salonu, siadając przed kominkiem i sięgając dłonią po kanapkę, znajdującą się na talerzu samoistnie pojawiającym się, gdy tylko zajęła swoje miejsce… Więc zaklęcie Imperius, które Lucjusz Malfoy rzucił na Blacka w tym samym dniu, w którym mężczyzna zjawił się w jej sypialni chcąc zemścić się za śmierć Narcyzy Morino, nieprzerwanie działało. A zarówno Zakon Feniksa jak i Śmierciożercy nie zorientowali się, iż namiar już na nich nie działa… Nikt nie wpadł na pomysł by sprawdzić księgę znajdującą się w Ministerstwie Magii. Księgę, w której pojawiały się imiona dzieci, gdy te tylko się narodziły i znikały gdy dzieci osiągały pełnoletniość. Każde dziecko, którego imię znalazło się w księdze, automatycznie otrzymywało na sobie Namiar i jedynym sposobem na zdjęcie namiaru przed ukończeniem 17 roku życia, było usunięcie swojego imienia z księgi… Czyli to, co Elena zrobiła dzień po ucieczce, gdy Ministerstwo Magii wciąż wstrząśnięte pojawieniem się Czarnego Pana oraz zniknięciem Harry’ego Pottera, było prawie całkowicie niechronione. Ten prosty manewr zapewnił jej i Potterowi całkowitą nietykalność oraz anonimowość, jako że mogli swobodnie korzystać z magii bez strachu o wykrycie.

-Wszystko idzie zgodnie z moim planem…

Wyszeptała upijając łyk herbaty z kubka i wpatrując się w tańczące płomyki, by po chwili ze spokojem przyzwać do siebie jedną z książek znajdujących się w sypialni, którą zajmowała- sypialni swojego szlachetnego przodka. Owa książka była niczym innym jak pamiętnikiem Salazara Slytherina, który chociaż nie był horkruksem, posiadał podobne właściwości co dziennik Riddle’a. Działo się tak z powodu, iż zawierał on część mocy Slytherina, część mocy oraz swego rodzaju wspomnień, tak że można było go uznać za pewien rodzaj myślodsiewni. Otwierając na jednej ze stron, Elena otworzyła kałamarz, znikąd pojawiający się na stoliku i maczając w nim pióro, napisała w pamiętniku kilka zdań, obserwując jak atrament znika i z czarnego przybiera barwę zieleni, gdy cząstka Slytherina odpowiedziała na jej pytanie.

„Szlachetny Slytherinie, mój ojciec stara się wypełnić twoją myśl. Chce z Hogwartu uczynić szkołę Czarnej Magii i oczyścić świat z mugoli, szlam oraz mieszańców..”

„Słucham? To dziwne moja droga, jako że nigdy to nie było moim celem. A przynajmniej nie do końca to…”

Widząc odpowiedź mężczyzny Elena zawahała się z dłonią nad stronicą, nim znowu napisała.

„Więc jaki był twój prawdziwy plan, mój szlachetny przodku?”

„Jaki? Ależ moja droga, to bardzo proste…”

Elena wpatrywała się w litery pojawiające się na pergaminie, a w miarę jak składały się one w kolejne zdania, w jej oczach pojawiało się coraz większe niedowierzanie, aż w końcu wraz z ostatnią kropką, Ślizgonka wyszeptała drżącym, przepełnionym zaskoczeniem i niedowierzaniem głosem.

-To niemożliwe… Niemożliwe by to była prawda…